O kadar öfkeliyim ki günlük, bugün sana sığınmaya geldim. 

 

Keşke senin dilin olsa da bana güç versen dedim. 

 

Hayatta ne boş insanlar var, bizle aynı oksijeni tüketen. 

Biz gün boyu bir şeyler yapmaya didinirken, 

Kaygısızca ağustos böceği gibi gezen. 

 

Nerde eğlence, nerde şamata onlar orada. 

Sorumluluğun "s"si yok içlerinde, dışlarında. 

 

"Gel hadi gezelim" deyince önce çıkarlar kapıdan ama 

"Şunun ucundan tutuver" desen bakmaz olurlar suratına. 

Sorduğunla kalıverir boş elin havada. 

 

Gölge gibidir varlıkları; 

Görürsün ama yaslayamazsın sırtını. 

 

Kalabalık etse de hayatında

Çıkarıp atamazsın uzağa. 

İnce ama derinden bağlıdır sana. 

 

Ve seni asıl üzen gölge oyununda

Herkes aynı değerdedir ışık kapanınca.